#ผัวคิตตี้ pt.4
Story: Kitty Husband 😼💕
Rate: PG-13By: FOR2MIN🌸
Ship: MinGa/JimSu (Jimin x Yoongi)
มันกลับมาอีกแล้วกับความรู้สึกเจ็บแบบนี้
ยุนกิทาบมือลงกับหน้าอกตัวเองก่อนจะหลับตาลงแล้วถอนหายใจเบาๆ
รู้อยู่แล้วว่าสักวันมันต้องเกิดขึ้น
พัคจีมินเดินโซเซเข้าโรงแรมไปกับผู้หญิงคนอื่น
มันเป็นเรื่องธรรมดาที่ผู้ชายที่หล่อรวยแบบนั้นจะถูกหมายตาจากสาวๆหลายๆคน
แต่ที่น่าเจ็บใจคือผู้ชายคนนั้นเป็นของยุนกิ
ไม่สิจะว่าไปแล้วยุนกิต่างหากที่เป็นสมบัติของพัคจีมินคนนั้น
เป็นแค่คนคนนึงที่จีมินเก็บกลับมาบ้านให้การดูแลอย่างดีเหมือนของเล่นชิ้นโปรด
หลายปีที่อยู่กับจีมินมานี่ยุนกิเหมือนหนูตกถังข้าวสารเลยล่ะ ได้มีที่นอนดีๆ
ของกินอร่อยๆ เงินที่จะใช้เท่าไหร่ก็ได้
แถมน้องอย่างจองกุกก็ไม่ต้องลำบากแถมยังได้ทำอะไรที่อยากทำ
และแน่นอนว่าของเล่นมันตองมีวันที่โดนเบื่อและทิ้งไปในที่สุด
ยุนกิว่าคงใกล้ถึงเวลาของยุนกิแล้วล่ะ ถึงจีมินจะให้สิทธิ์ที่เรียกว่า “เมีย” แต่เอาจริงๆแล้วยุนกิไม่อยากใช้สิทธิ์ของคำนั้นไปกักขังจีมินไว้หรอก
เพราะยังไงของที่ถูกสร้างขึ้นมาคู่กับอย่างผู้ชายกับผู้หญิงก็ย่อยต้องดีที่สุดอยู่แล้ว
ยุนกิเดินหันหลังกลับไปที่รถของตัวเอง
ไม่สิของจีมินต่างหาก ทิ้งตัวลงกับเบาะคนขับ พยายามมองเพดานรถเพื่อกลั้นน้ำตาที่มันหายไปหลายปีที่กำลังเริ่มก่อตัวขึ้นอีกครั้ง
แก้มขาวถูกสายน้ำแคบๆไหลผ่านจนเป็นทางก่อนที่มันจะหยดลงบนเสื้อชุดนอนของเจ้าตัว
ยุกิเช็ดมันออกก่อนจะขับรถกลับบ้าน ลูกน้องจีมินก็ออกมาต้อยรับแบบเดิม
“พี่ป้าคล่ะครับ”
เสียงลูกน้องคนนึงเอ่ยถามยุนกิที่กำลังเปิดประตูลงจากรถ
“วันนี้ไม่กลับ”
พูดจบก็เดินเข้าบ้านไปเลย ลูกน้องจีมินมองหน้ากันเลิกลั่กอย่างตกใจ
“กูไปรับเองดีกว่า พี่ป้าคอยู่ที่ไหนนะ”
ลูกน้องคนนึงหันไปถามอีกคนที่ไม่รอช้าเตรียมขึ้นรถรอแล้ว
“ไม่ต้องพูดมาก ขึ้นรถ”
***
ยุนกิที่เดินลงมาจากบันไดเลิกคิ้วเมื่อพบว่าคนที่เขาทิ้งไว้ที่โรงแรมเมื่อคืนนอนหลับไม่ได้สติอยู่บนโซฟา
ยุนกิเม้มปากเล็กน้อยก่อนจะเดินผ่านไปทางห้องครัว
หยิบน้ำดื่มหนึ่งขวดจากในตู้เย็นและเครื่องดื่มแก้อาการเมาค้างออกมาด้วย
ยุนกิถอนหายใจเบาเมื่อเดินออกมาพบกับจีมินที่ถูกเปลี่ยนเสื้อผ้าให้อยู่ในชุดสบายๆต่างจากชุดที่ใส่เมื่อคืน
เมื่อคืนจีมินไปฉลองงานเปิดผับของเพื่อนสักคนนี่ล่ะ
จีมินชวนยุนกิแล้วแต่ยุนกิเกลียดทีเสียงดังๆเลยขอแค่ไปรับไปส่งก็พอ
แต่เพราะเมื่อคืนไปเจอจีมินสภาพแบบนั้นก็เลยปล่อยเลยตามเลยให้อีกคนได้สนุกได้เต็มที่ถึงแม้ตัวจะรู้สึกแย่มากๆก็ตาม
“อื้อ”
จีมินขยับตัวเล็กน้อยเมื่อยุนกิแนบขวดน้ำเย็นๆกับแก้มของอีกคน
จีมินปรือตามองก่อนจะยิ้มบางๆแล้วดึงมือยุนกิให้ลงมานั่งบนโซฟาแล้วกอดเอวยุนกิอย่างออดอ้อน
“ปล่อยให้กูนอนโซฟาเลยนะมึงอ่ะ”
จีมินบ่นงึมงำ
“ตื่นแล้วก็ไปอาบน้ำ”
ยุนกิเอ่ยบอกเสียงเรียบพลางลูบผมอีกคนที่ชี้โด่เด่ไม่เป็นทรง
“ค้าบ”
พอจีมินตอบรับยุนกิก็ว่างน้ำและเครื่องดื่มไว้บนโต๊ะหน้าโซฟาก่อนจะเดินไปที่สำนักงาน
“พี่ป้าค”
จีมินลุกนั่งพร้อมกับมองไปที่ลูกน้องที่มองหน้ากับไปมาเหมือนต้องการจะพูดอะไรแต่ก็ไม่กล้าพูด
“ยังไง พูดดิ้” จีมินเกาหัวพร้อมกับกระดกเครื่องดื่มแก้เมาค้างเข้าปาก
“คือ......”
“พูดสิว่ะ
อ้ำอึ้งวันนี้กูจะรู้เรื่องไหม” จีมินขมวดคิ้ว
“เมื่อคืนคนที่พาพี่กลับมาคือพวกผมครับ”
“ยุนกิไม่ได้ไปอ่อ” จีมินเลิกคิ้ว
“ไปครับ
แต่เหมือนจะไปเจอพี่เข้าโรงแรมเลยกลับมา”
“ห้ะ? ยังไงนะ” จีมินตาตื่นทันที
“ตอนผมไปถึงพี่ก็งาบสาวไปแล้ว”
ลูกน้องอีกคนพูดพลางก้มหน้าลง
“ไอ่.....ชิบหายล่ะ”
จีมินลุกขึ้นยืนก่อนจะรีบไปที่สำนักงาน
ชิบหายล่ะ ทำไมแม่งพลาดได้ว่ะ
สงสัยเมื่อคืนจะดื่มมากไปหน่ยเลยขาดสติสะขนาดนั้น แถมยังจำอะไรไม่ได้เลยด้วยซ้ำ
จะเมาขนาดนั้นก็ไม่แปลก ตั้งแต่อยู่กับยุนกิมาหลายปีก็ไม่ค่อยไปไหนแถมดื่มก็น้อยลง
“แม่งเอ้ย” จีมินเปิดประตูเข้าไปในสำนักงานก่อนจะรีบพาตัวเองขึ้นไปชั้นสองที่ห้องทำงานของยุนกิ
พอเปิดประตูเข้าไปก็เนว่ายุนกิกำลังจดจ้องบิลในมืออยู่
“ยุนกิ” จีมินเอ่ยเรียกอีกคนเสียงเบา
“ว่า” ยุนกิเอ่ยรับ
“ขอโทษ”จีมินเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้ายุนกิ
“เรื่อง?” ยุนกิยังคงจับจ้องบิลในมือไม่ได้สนใจจีมิน
“เมื่อคืน”
จีมินเอ่ยขึ้นก่อนจะเดินอ้อมเข้าไปประชิดตัวยุนกิ
มือก็คว้าพนักพิงเก้าอี้ให้ยุนกิหันมาประจันหน้ากับตัวเองก่อนจะคุกเข่าลงกับพื้น
ใบหน้าของคนเพิ่งตื่นซุกลงกับตักนิ่ม มือทั้งสองข้างกอดขาอีกคนไว้อย่างถนุถนอม
“ไม่ได้โกรธ” ยุนกิวางบิลในมือลงบนโต๊ะก่อนจะลูบหัวอีกคนเบาๆ
“แต่กูผิด”
จีมินเงยหน้าขึ้นสบตากับอีกคน
“ไม่เป็นไร” ยุนกิยิ้ม
แต่จีมินรู้ว่ายุนกิไม่ได้ยิ้มจริงๆหรอก
เพราะรู้ว่าหลายปีที่ผ่านมานี้ยุนกิแคร์เขามากขึ้น
ไม่ได้หลงตัวเองนะแต่ยุนกิรักจีมินแล้ว และเพราะรักถึงได้ยอมให้ทุกอย่างแบบนี้
ไม่ว่าจีมินจะขออะไรยุนกิก็ให้เสมอเพราะแบบนั้นจีมินถึงตอบแทนด้วยการให้ทุกอย่างกับยุนกิเช่นกัน
“แล้วร้องไห้ทำไม”
จีมินเม้มปากเมื่อตอนนี้ใบหน้าของยุนกิเต็มไปด้วยน้ำตาแบบนี้
ยุนกิไม่เคยร้องไห้ให้เห็นเลยไม่ว่าจะเจ็บตัวมากแค่ไหน แต่เพราะจีมินทำให้คนคนนี้ที่เข้มแข็งมาตลอดเสียน้ำตาจนได้
“ยุนกิครับ”
จีมินจับใบหน้าอีกคนก่อนจะยืดตัวขึ้นดึงอีกคนให้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอด
“ขอโทษจริงๆ ต่อไปจะไม่ไปไหนอีกแล้ว”
จีมินลูบหัวอีกคนอย่างปลอบปะโลม
“นะครับ จะไม่ทำให้ยุนกิร้องไห้อีกแล้ว”
จีมินกอดอีกคนแน่นขึ้นกว่าเดิม
“อย่าหนีไปไหนนะครับ” จีมินกลัว
กลัวว่ายุนกิจะหายไปมากกว่าสิ่งใดในโลกนี้ จีมินขาดยุนกิไม่ได้แล้ว
เพราะแบบนั้นจีมินจะทำทุกอย่างเพื่อรักษายุนกิไว้
“แล้วจะไปไหนได้ มีที่ให้ไปที่ไหน”
ยุนกิเอ่ยตอบกลับ จีมินถอดตัวออกก่อนจะจับใบหน้าน่ารักไว้ เลื่อนใบหน้าเข้าหาอีกคนช้าก่อนจะโดนมืออีกคนกั้นไว้สะก่อน
“ไปล้างหน้าแปรงฟันก่อนเหอะ”
ยุนกิดันหน้าจีมินออกก่อนจะบีบจมูกตัวเองทำท่าเหม็น
“กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มเลยอ่ะแม่ง”
จีมินกรอกตา
“ไปอาบน้ำ”
ยุนกิโบกมือไล่ก่อนจะหยิบกระดาษทิชชูมาเช็คราบน้ำตาออกจากใบหน้าตัวเอง
“ขอ-“
“พอแล้ว รู้แล้วน่า” ยุนกิถอนหายใจ
“จะไม่ห่างจากยุนกิอีกแล้ว”
จีมินทำหน้าจริงจัง
“ห่างตอนอาบน้ำตอนนึงแล้วกัน”
ยุนกิยักไหล่
“อยากให้ล้างตรงไหนเป็นพิเศษป่าว”
จีมินเอียงคอทำหน้าเจ้าเล่ห์
“แปรงฟันให้สะอาด บ้วนปากด้วย หลายๆรอบ”
ยุนกิแยกเขี้ยใส่
“แค่นี้อ่อ” จีมินยักคิ้ว
“ล้างตรงนั้นแล้วก็โกนขนออกให้เกลี้ยงเลย”
ยุนกิทำหน้าจริงจัง
“เห้ย แล้วทำไมต้องโกนอ่ะ มันเป็น-“
“เดี๋ยวกูจะพามึงไปสักชื่อกูตรงหน้าท้องมึงไง”
ยุนกิยิ้ม ส่วนจีมินน่ะยิ้มแห้งแล้ว
“เวลามึงจะทำอย่างว่ามึงจะได้นึกขึ้นได้บ้าง”
ยุนกิยิ้ม
พัคจมินแม่งเจอของแข็งเข้าล่ะ
บูชาเมียคือไม่เกินจริงแล้วหละนะ
😾💖
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น