#ผัวคิตตี้ pt.2
Story: Kitty Husband 😼💕
Rate: PG-13
By: FOR2MIN🌸
Ship: MinGa/JimSu (Jimin x Yoongi)
#ผัวคิตตี้ pt.2
“ยุนกิ”
จีมินเอ่ยเรียกคนที่ก้มหน้าก้มตาขีดเขียนเอกสารอย่างตั้งใจก่อนที่เจ้าตัวจะเงยหน้าขึ้นมามองเป็นเชิงคำถาม
“อะไร”
เอ่ยถามออกมาพร้อมกับก้มหน้าลงไปสนใจเอกสารตรงหน้าต่อ
“จองกุกจะลงแข่งวันนี้” แน่นอนว่ายุนกิชะงักทันที
ใบหน้าขาวเนียนเงยหน้าขึ้นมามองจีมินพร้อมกับถอนหายใจ
จะว่าไงดีหลังจากที่ยุนกิตกลงจะอยู่กับจีมินจีมินก็พาตัวน้องยุนกิมาอยู่ด้วย
อันที่จริงพวกเขาไม่ใช่พี่น้องโดยสายเลือดหรอกยุนกิเก็บจองกุกมาจากกองขยะแถวบ้าน
จะให้ทำไงได้ความเป็นคนมันบอกให้ทำแบบนั้น ยุนกิตัวคนเดียวมาแต่ไหนแต่ไร
การเก็บจองกุกมาเลี้ยงถือว่าเป็นเรื่องที่ลำบากพอตัวแต่ก็ทำให้ยุนกิไม่โดดเดี่ยวอีกต่อไป
จนกระทั่งจองกุกอายุ 16 นั่นแหละ ทุกอย่างเปลี่ยนไปเมื่อจองกุกตีตัวออกห่าง
ไปคบกับพวกเด็กแว๊นจนเกิดเรื่องมากมายและก็เหตุการณ์วันนั้นที่ทำให้ยุนกิมีวันนี้
นึกขอบคุณจีมินอยู่เหมือนกันที่ทำให้ยุนกิมีงานมีเงินใช้ถึงจะได้ตำแหน่งเมียมาด้วยก็ตาม
ยุนกิไม่ได้พิศวาสอะไรจีมินมันก็แค่เป็นหนทางที่ทำให้จองกุกมีอนาคตที่ดี ตอนนี้จองกุกยอมไปโรงเรียนส่วนตอนเย็นก็ไปแข่งรถในสนามแข่งของจีมิน
จองกุกฟังจีมินมากกว่ายุนกิที่เลี้ยงเจ้าตัวมากับมือเองสะด้วยซ้ำ
แต่ยุนกิก็ไม่ได้น้อยใจหรืออะไรมากมายหรอก
อย่างน้อยจีมินก็ทำให้จองกุกดีขึ้นเยอะ ดูเป็นผู้เป็นคนดูมีอนาคตมากขึ้น
“ไปดูไหม”
จีมินเอ่ยถามพร้อมกับนั่งลงตรงโซฟาสีดำฝั่งด้านซ้ายของโต๊ะทำงานของยุนกิ
“ไม่”
ยุนกิตอบออกไปพร้อมกับพลิกหน้าเอกสารไปด้วย
“มึงใจร้ายจังว่ะ”
“ยังไงมันก็ชนะกูจะไปทำไม”
“มันเก่งเหมือนกูอ่ะ”
“หรอ กูเลี้ยงมันมามันเก่งเหมือนกูเหอะ”
“คงงั้นอ่ะ เก่งสัสเลยนั่งหลับบนรถมอเตอร์ไซค์ที่วิ่งอยู่บนถนนในท่าหันข้างได้อ่ะ”
“เชี้ย”
จีมินเอียงหัวหลบที่ทับกระดาษที่ลอยมาจากมือยุนกิ
“หัวกูแตกทำไง”
“เย็บ”
ยุนกิพูดโดยที่ไม่ได้มองจีมินเลยสักนิด
“ดุจังว่ะมึงอ่ะ เป็นเมียกูมาจะปีล่ะยังไม่เลิกดุอีก”
จีมินทิ้งตัวลงพิงกับโซฟาพร้อมกับยกเท้าขึ้นวางลงบนโต๊ะด้านหน้าโซฟา
“มึงกวนตีน”
“กวนตีนกะผัวมึงอ่ะ
เลิกใช้ความรุนแรงกะกูได้ล่ะ”
“เลิกกวนตีนจะเลิกใช้”
“หรือมึงเอาคืนที่กูดุกับมึงบนเตียงว่ะ
มันก็ช่วยไม่ได้ป่ะคนมันใหญ่อ่ะ ฉายาเยดุไม่ได้ได้มาเล่นๆนะเว้ย”
จีมินยืดอกอย่างคนภูมิใจในตัวเอง
“ดูภูมิใจแต่กับเรื่องแบบนี้เนอะมึงอ่ะ”
“มีเมียแบบมึงกูก็โคตรภูมิใจ” ยุนกิชะงักมือที่เขียนเอกสารอยู่ก่อนจะเงยหน้าไปมองอีกคนที่ไม่ได้มองมาทางเขาแต่กลับมองไปยังสนามแข่งในตอนกลางวันที่ร้างลาผู้คน
“รู้ใช่ไหมกูดีใจนะที่กูมีมึง”
ยุนกิไม่รู้ว่าจีมินทำหน้าแบบไหนเพราะอีกคนหันหน้าไปอีกข้างบวกกับแสงจ้าที่รอดผ่านมาจากกระจกห้องสำนักงาน
“ทำตัวเลี่ยนเพื่ออะไร” ยุนกิส่ายหน้า
“กูเคยบอกรักมึงไปยัง”
“บอกแล้ว” ยุนกิตอบรับ
“แล้วมึงรักกูบ้างไหม”
คำถามที่ถูกถามขึ้นอย่างไม่มีปี่ไม่ขลุ่ยเล่นเอายุนกินิ่งไป สายตาเรียวคมจดจ้องไปยังใบหน้าด้านข้างของอีกคน
“มึงคาดหวังคำตอบแบบไหนล่ะ”
ยุนกิเอ่ยถามอีกคนออกไปบ้าง
เวลาเกือบปีมันอาจจะดูนานสำหรับใครหลายคนแต่คงไม่ใช่กับยุนกิ ยุนกิเคยมีความรักมาก็หลายครั้งแต่มันไม่เคยจบดีเลยสักครั้ง
ใช่ ยุนกิกลัว
ถ้ายุนกิรักจีมินแล้วจีมินทิ้งยุนกิไปอีกคน มันจะกลายเป็นยุนกิที่ต้องกลับไปวังวนเดิมๆอีก
เพราะฉะนั้นกำแพงมันถึงได้สูงจนแทบจะติดกับเพดาน ที่จริงมันสูงจนติดเพดานแต่เพราะจีมินมันเลยลดลงมานิดหน่อย
ชีวิตของยุนกิตอนนี้ถือว่าดีที่สุดเท่าที่เขาโตมา 25 ปี เป็นช่วงที่ไม่ต้องอดอยาก
อยากได้อะไรก็ได้ มีที่นอนนุ่มนิ่ม ห้องใหญ่ๆ มีการงานที่ดี ชีวิตจองกุกก็ดี
แล้ววันหนึ่งถ้ามันหายไปล่ะ?
ยุนกิจะรับมันได้ไหม? จีมินอายุน้อยกว่ายุนกิ 5 ปี นั่นแหละที่น่ากลัว
จีมินยังเด็กมากเรียกได้ว่าเพิ่งจะบรรลุนิติภาวะได้ไม่นานนี้เอง ถ้าอีก 1 ปี 2 ปี
หรืออีก 5 ปีข้างหน้าจีมินเจอคนที่เขารักมากกว่ายุนกิ ยุนกิควรจะทำยังไง?
“ไม่ได้หวังว่าจะได้เร็วๆนี้หรอก”
จีมินเอ่ยตอบกลับไปทำให้ยุนกิได้สติหลุดอออกจากโลกของตัวเอง
“แต่ช่วยบอกกูได้ไหมว่ากูต้องรอไปถึงเมื่อไหร่”
จีมินหันกลับมามองยุนกิด้วยใบหน้าจริงจัง โอเคหน้ามันน่ะจริงจังแต่เสื้อเชิ้ตแขนสั้นลายคิตตี้ที่มันใส่อยู่อ่ะทำให้ยุนกิมองมันจริงจังไม่ได้จริงๆ
“มึงขำอะไรกูว่ะ” จีมินเลิกคิ้ว
“ก็แค่หน้าจริงจังของมึงไม่เข้ากับเสื้อคิตตี้ของมึงอ่ะ”
ยุนกิบอกออกไปตามตรงพร้อมกับกลั้นขำไปด้วย
“ความชอบกูอ่ะ” จีมินจิ้ปาก
“ถามจริงหน้าตามึงก็ออกจะน่ารัก
ความชอบมึงก็มุ้งมิ้ง มึงไม่รู้สึกแปลกๆบ้างหรอเวลาลูกน้องมองมึงอ่ะ”
ยุนกิเท้าคางมองหน้าจีมินอย่างรอคำตอบ
“กูชอบแบบนี้ใครมันจะทำไมกูอ่ะ”
จีมินกอดอกมองหน้ายุนกิ
“เปล่า ก็แค่มันขัดกับนิสัยมึง”
“ทีมึงยังชอบทำตัวเป็นแมวจรจัดเลย”
“ห้ะ?” ยุนกิเลิกคิ้วด้วยความงุนงง
“พอกูเอามาเลี้ยงก็กลายเป็นแมวบ้านขนฟูนุ่มนิ่มน่าซุกน่ากกกอดชิบหาย”
จีมินยักคิ้ว
“เขาเรียกปรับตัวเหอะสัส”
“แหลเก่งมึงอ่ะ” จีมินหัวเราะเบาๆพร้อมกับส่ายหัว
“สัส”
“ขู่ฟ่อๆเป็นลูกแมวแล้วนึกว่าตัวเองเป็นเสือ ถุยยย” จีมินล้อเลียน
“ไอ่..” ยังไม่ทันได้ด่าจีมินกูพูดแทรกขึ้นก่อน
“บนเตียงอ่ะดุให้ได้ครึ่งของตอนนี้เหอะมึงอ่ะ”
“มึงมันโรคจิตไง” ยุนกิเถียงอย่างไม่ยอม
“ควาย ชาวบ้านเขาสิบสิบห้านาทีก็เสร็จแล้ว
มึงปาไปจะชั่วโมงยังไม่เสร็จ กูเป็นคนไม่ใช่ควายจะได้ทนให้มึงทำได้เป็นชั่วโมง”
“เข้าเรียกคุณสมบัติผัวจ้ะเมียจ้า” จีมินยักคิ้วอย่างยียวน
“เกี่ยวตายห่า”
“เกี่ยวจ้า ถ้าผัวเสร็จสองรอบในขณะที่เมียเสร็จรอบเดียวมันจะดีหรอจ้ะ”
จีมินยิ้มกว้าง
“คุยกับมึงที่ไรเข้าเรื่องใต้สะดือทุกที” ยุนกิส่ายหัว
“ลองมาเป็นกูบ้างไหมจะได้เห็นว่าตัวมึงมันน่าคิดไม่ดีด้วยแค่ไหน”
“เลิกพูด กูจะทำงาน” ยุนกิตัดบท
“มึงไม่ได้เห็นตัวเองแบบที่กูเห็นจะไปรู้อะไรวะ” จีมินพึมพำ
“เพราะมึงหลงกูมากกว่า”
“ดีเนอะหลงมาเป็นปีเลยสัส” จิมีนหัวเราะหน้าตาย
“มึงมันหื่นไปเองเหอะ”
“กูจะย้ำให้เผื่อมึงลืมว่าวันนั้นใครเอ่ยไปนั่งดูรถแข่งกับกู
พอกูเผลอไปเข้าห้องน้ำแปบเดียวกลับมาเจอผู้ชายต่อยกันแย่งมึง”
จีมินยังหัวเสียไม่หาย ตั้งแต่วันนั้นจีมินก็ให้ยุนกิดูรถแข่งแต่ในห้องสำนักงานผ่านกระจกแทน
จะเรียกว่าหวงก็ถูก
“แล้วมึงก็ยังเนียนมาว่ากูว่าทำไมไม่ไปดูจองกุกแข่งทั้งที่มึงไม่ได้กะจะให้กูออกไปดูอยู่แล้ว”
ยุนกิเบะปาก
“ถ้ามึงอยากไปดูก็จะพาไปไง”
“จริงจัง?” ยุนกิมองหน้าจีมินที่ตอนนี้ไม่มีสีหน้าขี้เล่นแม้แต่น้อย
“อืม”
🔼🔽🔼🔽🔼🔽🔼🔽🔼🔽
ยุนกิมองไปยังผู้คนมากมายที่ล้อมรอบตัวเขา
เสียงเชียร์และเสียงเครื่องยนต์รถดังกระหึ่มไปทั่วจนน่ารำคาญใจนิดหน่อย
ยุนกิพิงตัวอยู่กับราวกั้นระหว่างสนามแข่งและที่นั่งคนดู
เห็นจองกุกกำลังยุ่งอยู่กับการเช็คเครื่องยนต์รถตัวเองโดยมีลูกน้องจีมินคอยช่วยอยู่เต็มไปหมด
ก้มลงมองเอวตัวเองที่โดนแขนจีมินกอดอ้อมหลังไว้กลายๆเพื่อป้องกันไม่ให้ใครเข้ามาใกล้ยุนกิเกินไป
ที่จริงจะกั้นคนออกไปจากตรงนี้ก็ได้แต่ยุนกิไม่อยากเป็นจุดสนใจเลยต้องมาเบียดกับใครกลายๆคน
“อ่ะ คุณป้าคนี่นา”
หญิงสาวแถวนั้นเอ่ยเรียกพร้อมกับที่จีมินหันไปมองพร้อมส่งยิ้มไปให้เจ้าตัว
สาวสวยหุ่นนาฬิกาทรายสองสามคนเดินเข้ามาใกล้ทำให้ยุนกิหันหน้าหนีไปทางอื่น
“ไม่เจอกันมาพักหนึ่งแล้วนะคะป้าคขา หายไปตั้งหลายเดือนไม่ยอมมาดูสนามเลย”
หญิงเดินเข้ามาใกล้พร้อมกับคล้องมือกับแขนอีกข้างของจีมิน
เพราะคนเยอะและเบียดกันเลยคงทำให้สาวเจ้าไม่เห็นแขนจีมินอีกข้างที่โอบหลังยุนกิอยู่
“นั่นสิค่ะ คืนนี้เราไปรื้อฟื้นกันหน่อยดีไหมคะ” หญิงสาวอีกคนเอ่ยถาม
“อ่า นั่นสินะครับ ไม่เจอกับสาวๆมาพักหนึ่งเลยเนอะ
พอดีช่วงนี้ผมยุ่งๆน่ะครับ”
จีมินปล่อยมือออกจากเอวยุนกิจนทำให้ยุนกิขมวดคิ้วเล็กน้อย
→[ยุ่งของป้าค = กกยุนกิ]←
“คืนนี้เราไปสนุกกันดีไหมคะ”
“อืมมมมม ไปดีไหมน้า” จีมินยิ้ม
“มึงวะ....ไปไหนแล้ววะ”
จีมินที่หันมาก็พบว่ายุนกิไม่ได้ยืนอยู่ข้างๆแล้วก็บ่นพึมพำพร้อมขมวดคิ้วทันที
“มีอะไรหรอคะ” เสียงหวานเอ่ยถามทำให้จีมินหันไปสนใจสาวๆอีกครั้ง
“เปล่าครับ”
“งั้นคืนนี้ตกลงไหมคะ”
“ตกลงครับ” จีมินยกยิ้มหวาน
ยุนกิเดินออกมาได้สักพักแล้ว
เจ้าตัวเดินกลับมาที่ห้องสำนักงานของจีมินพร้อมกับจับจ้องไปยังจีมินที่ยังคงคลอเคลียกับสาวๆกลุ่มนั้นก่อนจะละสายตาไปมองจองกุกที่กำลังจะเริ่มแข่งแทน
แน่นอนว่าจองกุกชนะอย่างที่คาดไว้ จองกุกเก่งขึ้นเยอะมาก
เยอะกว่าเมื่อก่อนเยอะเลย คงเพราะได้เรียนอย่างถูกวิธีและมีคนที่คอยสนับสนุนเต็มที่อย่างจีมิน
ยุนกิถอนหายใจก่อนจะละสายตาไปมองจีมินตรงที่เดิม
หายไปแล้ว
ยุนกิถอนหายใจ
รู้สึกมันหน่วงๆแปลกแต่ก็พยายามไม่สนใจแล้วตัดสินใจเดินออกจากสำนักงานกลับไปที่บ้านโดยใช้ทางลัดทางด้านหลังสำนักงาน
“คุณยุนกิกลับมาแล้วหรอครับ” พยักหน้าตอบลูกน้องของจีมินอย่างคุ้นชิ้น
“แล้วคุณปะ...” ยังพูดไม่ทันจะจบประโยคยุนกิก็ชิงเดินหนีขึ้นไปชั้นบนสะก่อน
“พี่ป้าคกูไปหลีหญิงแน่ๆ” ลูกน้องส่ายหัว
“ก็นะ ผู้ชายมันก็ต้องหลีหญิงเป็นธรรมดาปะวะ
ถึงคุณยุนกิจะเซี้ยะแค่ไหนแต่พี่ป้าคก็ผู้ชาย ผู้ชายมันก็ต้องต่อติดกับผู้หญิงมากกว่าปะวะ”
“เออ มึงก็พูดถูก”
ยุนกิเดินขึ้นมาจนถึงห้องของเขากับจีมินพร้อมกับกดเปิดสวิทต์ไฟ
ยุนกิเคยขอแยกห้องแล้วแต่จีมินไม่ยอม เพราะแบบนั้นยุนกิเลยต้องอยู่กับจีมินแบบนี้
ก็นั่นแหละจีมินขยันทำแทบจะทุกวัน แต่ช่วงหลังก็เบาๆลงบ้านเพราะยุนกิรับแบบนั้นไม่ไหวหรอก
ยุนกิถอนหายใจพร้อมกับนั่งลงที่ปลายเตียง หลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน
ภาพจีมินกับผู้หญิงพวกนั้นลอยมาเป็นฉากๆจนต้องสะบัดหัวไล่มันออกไปแรงๆ
รู้สึกหน่วงที่อกซ้ายแปลกๆจนต้องยกมือขึ้นมากุมมัน
หยดน้ำตาจากสายตาเรียวคมไหลลงผ่านแก้มขาวซีดพร้อมกับเสียงสะอื้นเบาๆ
ทิ้งตัวลงนอนกับเตียงหนานุ่มขนาดใหญ่ที่ดูกว้างอีกหลายเท่าเมื่อไม่มีจีมิน
ความรู้สึกเจ็บมันกลับมาอีกแล้วสินะ กำแพงที่ยุนกิเคยคิดว่ามันสูงเกือบมิดเพดานสุดท้ายแล้วก็เป็นเพียงกำแพงสำลีที่เปราะบางเพียงแค่สัมผัสจากความรู้สึกที่มีต่อจีมินมาแตะต้องเพียงบางเบา
ก็แค่เหนื่อยที่ต้องพยายามบอกตัวเองในกระจกทุกวันว่าไม่ได้รักพัคจีมินคนนั้น
เหนื่อยที่ต้องแสดงออกไร้ความรู้สึกกับพัคจีมิน
สัมผัสเบาๆแก้มนิ่มเรียกให้ยุนกิขยับเล็กน้อยก่อนจะลืมตาตื่นขึ้นมาพบว่ามีก้อนเนื้อขนาดเท่ามนุษย์กอดเข้าอยู่
เส้นผมทิ่มแทงเข้าที่ลำคอและความหนักที่หน้าอกบ่งบอกได้ว่ามีคนนอนซบอกเขาอยู่
“จีมิน?” ยุนกิเอ่ยเรียก
“ครับ” มีเสียงอื้ออึงเอ่ยตอบกลับมา
พอตาเริ่มปรับม่านแสงในความมืดได้ก็ยื่นมือไปเปิดโคมไฟที่หัวเตียง เจ้าของชุดนอนผ้ามันเลื่อมลายคิตตี้แบบนี้จีมินแน่นอน
“ไปนอนดีๆ มาทับกูทำไม” ยุนกิขมวดคิ้ว
“ก็มึงสะอื้นอ่ะ กูเลยกอดมึงไว้ ฝันร้ายหรอ” จีมินเงยหน้าปรือตาขึ้นมาจดจ้องใบหน้าของอีกคน
“ไม่อยากปลุกมึงอ่ะ กลัวจะกวนมึงเลยกอดไว้แทนแต่ได้ผลนะมึงเงียบจริงๆ”
จีมินพึมพำบอก
“กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่”
“หลังมึง 2 ชั่วโมง”
“อืม” ยุนกิตอบรับ
“ไม่ถามหรอว่ากูไปไหนมา”
จีมินเท้าแขนลงกับเตียงพร้อมกับเอียงคอซบลงบนหน้าอกของยุนกิ
สายตาเรียวคมปรือปรอยจดจ้องไปยังใบหน้าขาวใสแม้จะในความมืดก็ตาม
“เรื่องของมึง”
“กูอยากให้เรื่องของกูเป็นเรื่องของมึงเหมือนกัน”
จีมินเงียบไปเพื่อเว้นจังหวะ
“ให้มันเป็นเรื่องของเราสองคน” ยุนกิเลิกคิ้วด้วยความสงสัย
“กูรักมึงมากนะมินยุนกิ”
จีมินหลับตาลงพร้อมกับกระชับอ้อมกอดยุนกิให้แน่นขึ้น
“จีมิน”
“อื้อ”
“มึงคิดไหมว่าบางทีก่อนที่มึงจะมาเจอกูมึงอาจมีความสุขมากกว่าตอนนี้”
ยุนกิเอ่ยถามออกไปพร้อมกับที่จีมินลืมตาขึ้นมาซบกับยุนกิตรงๆ
สายตาที่ดู....ไม่รู้สิยุนกิไม่รู้อีกแล้ว
“กูเป็นภาระให้ชีวิตมึงมากไหม หรือกูมันน่าเบื่อมากไหม”
ยุนกิเอ่ยออกไปตามตรง
“กูรู้สึกดีที่มึงบอกรักกูซ้ำไปซ้ำมาและกูรู้สึกไม่ดีที่มึงไปกับคนอื่น”
ยุนกิเม้มปาก
“มึงเหนื่อยกับกูไหมจีมิน” จีมินยังคงจดจ้องมาที่ยุนกิด้วยความเงียบ
“กูแค่..” จู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้
“ยุนกิ” ในที่สุดจีมินก็หาเสียงตัวเองเจอจนได้
“ไม่รู้ว่ามึงคิดอะไรอยู่
หรือถ้ามึงน้อยใจกูไม่ได้ไปกับผู้หญิงพวกนั้น กูปฏิเสธไปเพราะกูเคยบอกมึงไปแล้วว่ากูรักมึง”
จีมินยิ้มพร้อมกับเอื้อมมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้อีกคน
“แล้วมึงล่ะเบื่อกูไหม เกลียดกูไหม
รู้สึกมีความสุขบ้างไหมตอนอยู่กับกู” จีมินเอ่ยถามยุนกิกลับไปบ้าง
ยุนกิเม้มปากอย่างครุ่นคิดอยู่เกือบนาทีก่อนจะพูดออกไป
“ชีวิตกู...มีความสุขที่สุดตอนมีมึง”
“เป็นการบอกรักที่ไม่มีคำว่ารักที่กูชอบที่สุดเลยว่ะ”
จีมินยิ้มก่อนจะขยับตัวขึ้นมากดจูบลงที่ริมฝีปากบางก่อนจะถอนออกไป
“กูรักใครกูให้ใจ กูไม่มีทางทิ้งมึงหรอก
กูไม่ขอสัญญาแต่จะทำให้มึงดูว่ากูไม่ได้บอกรักใครแค่ลมปาก”
ยุนกิมองอีกคนอย่างตั้งใจ
“ตอนนี้กูยี่สิบ ต่อให้อีกสิบหรือสามสิบปีข้างหน้ายังไงคนในใจกูก็คือมึง
ถ้าวันไหนมันเปลี่ยนไปมึงเอาปืนมายิงกูที่ตรงหัวใจได้เลย...แต่ขอลายคิตตี้นะมึง
แหะๆ”
“สัส กูไม่อยากติดคุก”
โอเคบรรยาการกำลังดีแต่พังเพราะอิปืนลายคิตตี้ของมึงนี่ล่ะพัคจีมิน
“มึงติดคุกซ้ำสองไม่ได้หรอก” จีมินยิ้มหวาน
“อะไรมึง”
“มึงติดคุกใจกูอยู่หว่ะ” จีมินยักคิ้ว
“สัส จะอ้วก”
“ตายห่าเมียแพ้ท้องแล้ว”
“สัส” ยุนกิตบหัวจีมินไปหนึ่งที
“โอ้ย เจ็บนะมึง”
“ดี”
“ยอมเพราะรักหรอกสัส เป็นคนอื่นยิงทิ้งแล้วนะ”
จีมินหอมแก้มยุนกิไปหนึ่งฟอด
“ลองมึงไปหาคนอื่นกูจะยิงเป้ามึงให้ทะลุออกตูดเลยสัส”
ยุนกิยิ้มแต่เป็นยิ้มที่โคตรเลือดเย็น
“แง เตงอย่าทำเขา” จีมินงอแง ยุนกิยิ้มก่อนจะยกแขนขึ้นกอดจีมินบ้าง
จีมินยิ้มพลางซุกหน้าลงกับอกนิ่มของอีกคน
“สักรอบไหม”
“มึงเคยหรอรอบเดียวน่ะ” ยุนกิกรอกตามองบน
“แหนะเริ่มติดใจเขาแล้วสิเตง”
“เขาเรียกชินเหอะสัส”
“จ้าเมีย ชินก็ได้จ้า จัดเลยเนอะ แง่มๆ”
“เบาได้เบาบ้างเหอะมึงอ่ะ ตูดกูจะแหกหมดแล้ว”
“เตงกะเว่อร์ไป”
“สัส”
🔼🔽🔼🔽🔼FIN🔽🔼🔽🔼🔽
Give feedback here(ระบายความรู้สึก) ➡️
▶️แบบส่วนตัว DM ทวิตเตอร์ @incorrectminga
▶️แบบมันต้องสกรีมเข้าแท็ก #FOR2MINSF ตอนผัวคิตตี้
▶️หรือแสดงความคิดเห็นด้านล่างนี้ได้เลย⬇️
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น